Aynaya Bakın

Bir pratik. Bir hafta boyunca her gün rahatça oturun, elinize bir büyükçe ayna alın ve kendinize bakın. Bazen sessizce gözlerinizin derinine inin, bazen oturun sohbet edin.

Gördüklerinize sabrınız yoksa, utanıyor, çekiniyor, rahatsız oluyor ve hatta korkuyorsanız: dışınızda kalan her şey ve herkes size aşık da olsa, size derin saygı da beslese, sizin için canını vermeye hazır da olsa, bu yoğun sevgi kalbinize, muhtemelen inmeyecektir.

Gördükleriniz, tipinizden bağımsız olarak sizi heyecanlandırıyor, cezbeye getiriyor hatta coşkudan ağlatıyorsa: o zaman yolda size sırnaşan kedinin bile size bakışı ruhunuza işleyecektir.

Bizler neden "önce kendinizi sevin, önce kendinize emek verin" deriz? Bireyselci, bencil, narsisist dünyanın askerleri olduğumuzdan mı? Hayır.

Her insan bir mikro kosmostur ve kendindeki kosmosun dışa vurumuyla derdi olan, dışında tezahür eden evren ile bir olamaz, birlik duygusu tadamayan kendini yapayalnız ve yuvadan uzakta hisseder. Böyle bir insanın kalp çakrasının deneyimi sevgiden ziyade onun zıttı olan korku olur. Çünkü her şey ona yabancıdır ve yabancı olan düşmandır.

İşte o zaman hesaplar kitaplar başlar. " o severse severim!" "o verirse veririm!" "o gelsin bakarız!" "ben verdim o vermedi!"

Oysa insan hiç kendine dönüp, "sen bana verirsen ben de sana veririm" "sen beni seversen ben de seni severim" "sevilebilecek kadar ol da sonra sana belki bakarım" der mi?

Diyorsa kendine yabancıdır. Kendinden korkana dünya da dehşet verici gelir.

Fakat bırakın diğer tezahürleri, diğer ruhları, önce kendindekinin değerini ve kudretini görene, bir taş mucizedir, herhangi bir insan yüceltilesidir, bir ağaç kutsaldır.

Kendinde bulamadığını insan sokakları talan etse bulamaz.

Kendini bulana dışarıdan tutulan yalnızca bir aynadır.

Elinize alacağınız ayna.

Evet, o ayna.

Aynaya bakın.

Caput Draconis - mistikalem.com