Niçin 'bir şey' olmuyor?

Neden “bir şey” olmuyor? Satürn’ün Mars’a açısı, Merkür’ün retrosu, filancanın ıspanaklı böreği yüzünden mi? Hayır. Olan veya olmayan şeylerin, bununla bir alakası yok. Bu günlerde pek bir şey olmuyor çünkü bir şeylerin olması hiç olmadığı kadar zorlaştı ve bir şey zorlaştığında, onu elde edebilmek için neredeyse eşit oranda arzu da yükseltmek gerekiyor. Bu bana göre ciddi bir problem.

Hayatta büyük arzularımız var, küçük arzularımız var; hepsi totalde birleşip yaşamı sağlıyorlar. Örneğin beyin ve sinir cerrahı olmak gibi zor bir şeyi isteyebiliriz. Bu bize yıllarca sürecek bir eğitime, defalarca girilecek sınavlara, uzun çalışma ve pratik süreçlerine mal olacaktır. Bunu göğüslemeyi isteyecek kadar çok isteyebiliriz cerrah olmayı. Veya her anlamda daha ucuza mal olacak, katılım için hiçbir beceri ya da başarı talep etmeyen, çok daha kısa sürecek bir işaret dili eğitimi de alabiliriz. İkisi de değerlidir. İlkinde cerrah olabilir, bu yolculukta birçok deneyim kazanabilir, birçok insanla tanışabilir, birçok şey yaşayabiliriz. Ama ikinci seçenek de buna gebe. İşaret dili öğrenebilir, bu yolla bir iş bulabilir, insanlara yardımcı ve destek olmaktan haz alabilir, bunun üzerine sosyal hizmetler okumaya karar verebilir, akabinde Birleşmiş Milletlere katılabiliriz. İlki daha yoğun, bir kerede arzu ortaya koymakken ikincisi parça parça motive olmak, aşamaları adım adım geçmektir. Kimi insan ilkine, kimisi ise ikincisine yatkındır ve bu gayet normaldir. Hatta genelde ilk seçenekteki gibi çok az şeye motive olur, arzu duyarız; genelde hayatın çoğunlu ikinci seçeneğe uygun akar: adım adım, parça parça.

İşte pandemi, ekonomik kriz, güvensiz yaşam koşulları, ataerk baskısı ve şiddeti derken ikinci seçenek hemen hepimiz için güme gitti. Şuan “acaba İngiltere’yi mi görsem?” desem gidebilecek şartları sağlamam aylarımı alır. Asgari maaşı 3000 tl civarı olan bir ülkede, bırakın İngiltere’yi Ankara’dan Batman’a uçak 500 küsür tl. Pandemiden ötürü bir yerden bir yere gitmek gerçekten can pazarı. Sokaktaki güvensiz ortam, yalnız kalanların, bilhassa kadınların başına gelebilecekler de cabası. 

Hal bu olunca bir insanın basit yaşam akışını bile yakalamak için çok büyük arzu duyması, mucizelere tek tek ulaşması gerekiyor.

Yanlış anlaşılmasın, mucizelere inanıyorum. Ama neticede onlara bile diğer insanlar vesile oluyor, yani hayatta bazı şeylerin yine basitleşmesi, her şeyin bu kadar erişilemez, kaf dağında bir inci olmaktan çıkması da yine bize bakıyor. Bizler de kibrimizden çıtamızı bir türlü düşüremiyoruz.
Ancak düşüreceğiz. Hayat aksın istiyorsak, hayatımız olsun istiyorsak, her şeyi, bilhassa insani paylaşımları yine normal bir hatta çekmeyi öğreneceğiz. Yalnız kaldıkça. Yaşamadıkça. Tıkandıkça. Tekrar yola koyulabilmek için, insanlığı altın tepsiden alıp bir basit sepete koymayı ve daha kolay dağıtmayı, karşılığında almayı. Yok olmamak için, Öğreneceğiz!

Caput Draconis - mistikalem.com

Prof. Yaşam Koçu, NLP ve Öğrenci Koçluğu
Usui-Kundalini Reiki II
Seans/iletişim: [email protected]

www.youtube.com/user/thejenrachelblack