Sen yokken neler oldu biliyor musun diyebilsek

Uzun zamandır görmediğim, yaşadıklarımızı hiç yaşamamış birine “sen yokken neler oldu biliyor musun?” deyip en baştan her şeyi uzun uzun anlatmak istiyorum.

Negatif duygular tetikleyen deneyimleri, arka arkaya hep birlikte yaşıyor olmamız, bizi çaresizliğe daha fazla itiyor. Deneyimin bizde bıraktığı izleri, etraflıca bir yabancıya anlatamıyoruz çünkü diğerlerinin de bizim gibi aynı şeyleri yaşadığını, eğer ağzımızı açarsak sözlerimizin “evet/aynen/ben de” tepkileriyle boğazımıza tıkılacağını biliyoruz. Bunu hepimiz birbirimize yapıyoruz.

Oysa anlatmak başlı başına bir sağaltım sağlar. Anlatmak, zihnimizin içinde anafor gibi dönen karmaşayı ortaya dökmektir ve bir şey ortaya dökülünce, gözle görülür, kulakla duyulur hale gelince onu kabul etmek, çözmek daha kolay olur. Bir yabancıya, hikayemizi bilmeyene anlatmak, ondaki boşlukları, hataları, çıkış noktalarını anlamamıza da yarar sonra; bir başkasına bakınca onun kendinde göremediği meseleyi, bizim gözleyen olarak şıp diye görmemiz gibi.

Lakin tek bir organizmanın farklı hücreleri gibi olduk; herkesin acısı birbirinin aynısı, herkesin bunaltısı bir diğerinde devam ediyor ve böylece sonu gelmez bir aynılık zinciri, sarmal olup dolanıyor. Bu da perspektifi kaybetmemize sebebiyet veriyor.

Kendimizi olduğu gibi birbirimizde görmekten, kimin nerede başlayıp nerede bittiğini, her şeyin evvelini ve ötesini görebilme yetisini kaybettik.

O yüzden keşke tüm bunlardan uzakta bir yerliyi ya da çoktan göçmüş bir ruhu soframıza davet edebilsek ve tüm olanları ona anlatabilsek. Anlattıkça biz anlasak, bizim anlamadığımız, hep gözden kaçırdığımız yerleri bize “ama” diye başlayarak o gösterse. Böylece bir çıkış yolu bulsak. Tek bir başka perspektifle, “başka bir dünya mümkün” hissini, tekrar hatırlasak.

Caput Draconis - mistikalem.com

Prof. Yaşam Koçu, NLP ve Öğrenci Koçluğu
Usui-Kundalini Reiki II
Seans/iletişim: [email protected]

www.youtube.com/user/thejenrachelblack