MIT’de görev yapan Benedetto Marelli ve ekip arkadaşları, gıdaların raf ömrünü doğal olarak uzatacak bir yöntem keşfettiler. Yöntemde gıdaları ipekle kaplamanın ciddi oranda etki ettiği keşfedildi.
MIT’de çevre mühendisliği bölümünde yardımcı doçent olarak görev yapan Benedetto Marelli, Tufts Üniversitesi’nde doktora sonrası çalışmasını yaparken bir gün tesadüf eseri ipek kullanımıyla alakalı bir kitaba rastladı. Üniversitenin laboratuvarı için gerçekleştirilen yemek pişirme yarışmasında her setin ipek içermesi istenince Marelli, yanlışlıkla tezgâhı üzerinde ipeğe sarılmış bir miktar çilek unuttu.
Neredeyse bir hafta sonra döndüğünde ipekle etkileşim hâlinde olan çileklerin hâlâ yenebilir hâlde olduğunu fark eden Marelli, diğer çileklerinse çoktan bozulmuş olduğunu gözlemledi. Bu durum, daha önceden ipeğin biyomedikal uygulamaları üzerine çalışmalar yürüten araştırmacıda şok etkisi yarattı. Marelli, tesadüf eseri keşfettiği bu durumla gıda israfı sorununa çözüm bulabileceğini fark etti ve çalışmalara başladı.
Yanlışlıkla yapılan keşif, gıda israfının önüne geçebilir:
MIT’de doçentlik görevini sürdüren Benedetto Marelli, bu konuda farklı bilim insanlarından yardım almaya karar verdi. Bu bilim insanlarının ekipte yer aldığı Cambridge Crops firmasıysa Marelli’nin keşfini tekrar test etmek ve genişletmek istedi.
Firma, kolay bozulan tüm yiyecekler için raf ömrünü uzatacak ürünler geliştirmeyi amaçlamaktaydı. Firmanın bu keşif sayesinde dünya genelinde yiyeceklerin raf ömrünün uzaması ve büyük önem teşkil eden israf sorununa bir çözüm bulunması bekleniyor. Bunun bir sonucu olarak taze gıdaya daha kolay ulaşmak artık daha başarılı bir şekilde mümkün olacak.
Basit bir sorun için oldukça verimli bir çözüm:
Bildiğiniz üzere dünya nüfusunun %10’u açlıkla mücadele ederken her yıl küresel gıda stokunun üçte biri bilinçsizce israf ediliyor. Gıda israfının; gelişmiş ve gelişmekte olan ülkelerde sosyal ve ekonomik etkisi olduğu bir gerçek. Her ne kadar karşımıza çıkan birçok farklı teknoloji bizlere taze besinlerin ömrünü uzatacak çözümler sunsa da bu çözümlerin çoğu bünyesinde gıdaların genetikleriyle oynanması, paketleme malzemeleriyle çevre için tehlike gibi riskleri barındırıyor. Çoğu zaman da bu duruma yüksek maliyetler eşlik ediyor diyebiliriz.
Marelli ise bu durumu şöyle değerlendiriyor: “Bugüne kadar, tarım teknolojileri ve gıda üzerine geliştirilen çözümlerin büyük çoğunluğu, genetik mühendisliği, makine mühendisliği, yapay zekâ veya bilgisayar bilimlerine dayanıyordu. Oysa bunun yerine nano materyaller ve biyo materyaller tercih edilebilir.”
Yorumlar